آتش بسته به نوع عامل ايجاد و سوختن مواد در شش گروه به شکل زير طبقه بندی می شود:
الف ) آتش سوزي گروه جامدات يا مواد خشك ( طبقه A ) : به آتش سوزي موادي گفته مي شودكه بعد از سوختن از خود خاكستر باقي مي گذارند وبا آب نيز واكنش شيميايي خطرناكي ندارند.
مانند: چوب ، كاغذ، لاستيك ، حبوبات، غلات ، پلاستيك، پارچه و...
بهترين روش جهت اطفاء اين نوع آتش سوزي ها روش خنك كردن مي باشد.
ب)آتش سوزي مايعات قابل اشتعال (طبقهB ) : به منظور اطفاء حريق مايعات قابل اشتعال خاموش كننده مناسب ، پودر شيميايي وكف مي باشد.
به منظور اطفاء حريق مايعات قابل اشتعال در سطح كم از پودرهاي شيميايي ، ماسه خشك ، پتوي خيس و در سطح وسيع از كف استفاده مي كنيم.
ج ) آتش سوزي برق (طبقه C ) : در آتش سوزي لوازم وتاسيسات برقي ، اولين قدم قطع جريان برق است ، بعد استفاده از خاموش كننده مناسب (co2 ) مي باشد.
د ) آتش سوزي فلزات قابل اشتعال (طبقه D ) : بعضي ازاين فلزات (منيزيم،تيتانيوم،سديم و...)
براي اطفاء حريق فلزات قابل اشتعال نبايد از آب يا كف استفاده نمودزيرا بعلت واكنش اين فلزات با آب ، گاز هيدروژن توليد مي شود كه شديدا“ قابل اشتعال بوده و باعث تشديد حريق مي گردد .
براي اطفاء اين نوع حريقها از ماسه هاي صددرصدخشك وپودر شيميايي مخصوص اين فلز استفاده مي گردد.
ه )گازهاي قابل اشتعال :
در گازها در صورت ايجاد شعله سوزي نبايد شعله را اطفاء نمود بلكه بايد از خروج گاز جلوگيري گرددودر صورتيكه گاز از سيلندر خارج گشته وشعله ور گرددبايد بدنه سيلندر را خنك نمود وبدون در نظر گرفتن شرايط محيط ، اقدام به خاموش كردن شعله نكنيم .
البته اگر بنابر شرايطي لازم باشد كه شعله اطفاء گردد ، خاموش كننده پودر شيميايي بهترين اثر را دراين مورد دارا مي باشد.
و ) آتش سوزي مواد منفجره :
مواد منفجره اكثرا“ در صنايع نظامي مورد مصرف دارند ومهمترين آنها عبارتند از تي ان تي . اسيد پيكريك ، تيتراتها ، كلراتها ، نيتراتها ، نيتروگليسيرينو...
اين گونه مواد در صورتيكه دچار آتش سوزي شوند بايد سريعا“ محل را ترك نمود چون تمام مواد در يك لحظه توام با انفجار از بين مي روند وقدرت پرتاب تكه هاي ناشي از انفجار حداقل تا شعاع 200 متري مي باشد.
اگر اين مواد در مجاورت حرارت قرار گيرند بايد در فاصله مناسب از طريق خودروهاي مانيتور دار با آب نسبت به خنك كردن آنها اقدام نمود.
